درشهرنجف کارگرحمامی بودکه پدرپیری داشت ونسبت به

خدمتگزاری اوهیچ گونه کوتاهی نمی کردتا آنجا که برای او

آب درمستراح می بردومنتظرمی شدتاخارج شودوبه مکانش

برساند.آری پیوسته ملازم خدمت اوبودمگردرشب چهارشنبه

که به مسجد سحله می رفت ودرآن شب به واسطه اعمال مسجد

سحله وشب زنده داری درآنجا از خدمت معذور بود.ولی پس از

مدتی ترک کردودیگربه آنجا نرفت.ازاو پرسیدندچرارفتن به

مسجد سحله راترک کردی؟گفت:چهل شب چهارشنبه به آنجا

رفتم.شب چهارشنبه چهلم رفتنم به تاخیرافتادتانزدیک غروب.

درآن موقع تک وتنها بیرون رفتم وباهمان وضع به مسیرخود

ادامه دادم تا یک سوم راه باقی ماند.کم کم مهتاب مقداری از

تاریکی شب رابه روشنایی تبدیل کرد.دراین هنگام شخص

عربی رادیدم براسبی سواراست وبه طرف من می ایدودر

دل خود گفتم الان این مرد راهزن مرا برهنه می کند.همین

که به من رسید بازبان عرب باوی شروع به صحبت کرد.

پرسیدکجا می روی؟گفتم مسجد سحله.فرمود:با تو چیز

خوردنی هست؟جواب دادنه.فرمود:دست خود را درجیب

کن.گفتم درآن چیزی نیست بازآن سخن را با مهربانی تکرار

کرد.من دست در جیب کردم مقداری کشمش یافتم که برای

کودک خودخریده بودم واز خاطرم رفته بودبه او بدهم.

آنگاه به من فرمود:«اُصیکَ بِالعُودِ»سه مرتبه عبارت

راتکرارکرد(عود به زبان عرب یدوی پدرپیری را می گویند)بعد

ازاین سخن ناگهان ازنظرم ناپدیدشد.فهمیدم که اوآقا مولام

حضرت مهدی(عج)بودو می دانستم که آن گرامی راضی

نیست ترک خدمت پدرم را حتی درشب های چهارشنبه بنمایم.

 از این جهت دیگربه مسجد سحله نرفتم واین کارراترک نمودم.

مولای من مهدی جان

    

اگر روزی رسد روی تو بینم

گذارم زیر پایـت این جبیـنم

چـرا احـوال زارم را نپـرسی

اباصالح که از هجرت غمینم

اگر سهمی بود ما را ز دیدار

بگـو تا بر سـر راهـت نشینم

خریدی هر چه خوب از بین ما بود

همه رفتند و من با غم قرینم

بیا ای دوست دردم را دوا کن

مرا با دیدنت حاجت روا کن

بیا مولا که من چشم انتظارم

همیشه با غم هجرت بنالم

نمی آیی چرا دیگر به خوابم

که از هجرت عزیزا من حزینم

شود روزی نشینم رو به رویت

که یک بوسه ز رخسارت بچینم

یابن الحسن کجایی، داد از غم جدایی

السلام علیک یا نور الله الذّی یهتدی به المهتدون و یفرّج به عن المومنین

التماس دعا

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در جمعه 89/11/1 ساعت 4:20 عصر موضوع | لینک ثابت