یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم                                      از غصه جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل حجله داغ تو بسته                                      سنگینى داغت دل ما را شکسته

سوز دلت از سینه ات بار سفر ساخت                           در سینه ما رفت و ما را دیده‏تر ساخت

پنجم امام و هفتمین معصوم هستى                             جانم فدایت پس چرا مسموم هستى

اى صبر مطلق، گشته‏اى بى تاب از چه؟                            اى کشتى عدل خدا، گرداب از چه؟

جسم شریفت از چه کم کم آب گشته                            بنگر که صادق از غمت بى تاب گشته

تو یادگار آخرینِ کربلایى                                                          تو داغدار و دل غمینِ کربلایى

تفسیر دشت کربلا در سینه توست                                           دلها گرفتار غم دیرینه توست

با رفتنت دیگر تو آسوده ز دردى                                         داغ یتیمى را به صادق هدیه کردى

تاریکى صحن تو بر غربت گواه است                                 شمعى ندارد قبر تو بى بارگاه است

اى کاش بر قبرت حرم سازیم امامم                                      بر گنبدش پرچم بیافرازیم امامم

آییم پابوس و تو را زوّار گردیم                                            ما بى کسان هم لایق دیدار گردیم

نام : محمد.

کنیه : ابو جعفر و ابوجعفر اول .

القاب : باقر, شاکر, هادى , امین , شبیه -به خاطر شباهت ایشان به پیامبراکرم (ص )-.

مـشهورترین لقب آن حضرت , باقر است . پیامبر اکرم (ص ) به واسطه جابربن عبداللّه انصارى , آن حضرت را به این لقب, ملقب کرد و به ایشان سلام رساند.

منصب : معصوم هفتم و امام پنجم شیعیان .

تاریخ ولادت : اول رجب سال 57 هجرى .

برخى از مورخان , ولادت ایشان را در سوم صفر سال 57 هجرى دانسته اند.

محل تولد: مدینه مشرفه , در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى ).

نسب پدرى : امام زین العابدین , على بن حسین بن على بن ابى طالب (ع ).

نام مادر: فاطمه , دختر امام حسن مجتبى (ع ) که مکنى به ام عبداللّه بود.

ایـن بـانـوى ارجـمـند, از زنان بزرگ عصر خویش بود که امام صادق (ع ) درباره شان و منزلت او, فـرمـود: جـده ام , فـاطمه بنت حسن , صدیقه بود و در آل امام حسن (ع ) زنى به درجه و مرتبه او نرسید.

.

بنابر نقل مدائنی، روزی یکی از اعراب صحرا گرد به خدمت ابو جعفر محمد بن علی آمد و از وی پرسید: آیا به هنگام عبادت خداوند هیچ او را دیده‏ای؟ امام پاسخ داد: من چیزی را که ندیده باشم عبادت نمی‏کنم.اعرابی پرسید: چگونه او را دیده‏ای؟ فرمود:

دیدگان  نتوانند او را دید اما دلها با نور حقایق ایمان او را می‏بینند. با حواس به درک نمی‏آید و با مردمان قیاس نمی‏شود.

 با نشانه‏ها شناخته شود و با علامتها موصوف گردد. در کار خود هرگز ستم روا نمی‏دارد. او خداوندی است که جز او معبودی نیست. اعرابی با شنیدن پاسخ امام باقر (ع) گفت: خداوند خود آگاه‏تر است که رسالتش را کجا قرار دهد.

 

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در یکشنبه 89/8/23 ساعت 1:27 عصر موضوع | لینک ثابت

خداوند روزى که آسمانها و زمین را آفرید،

 صد رحمت بیافرید که هر یک از آنها میان زمین و 

 آسمان را پر مىکند و یکى را در زمین قرار

داد که بوسیله آن مادر به فرزند محبت مىکند و

 حیوانات وحشى و پرندگان به یکدیگر مأنوسند و نودونه

رحمت را نگه داشته و همین که

 روز قیامت شود این یک رحمت را نیز بر آن مىافزاید.

خدایا روزى کن مرا محبّت خودت و محبّت دوستدارانت

را و محبّت آنچه مرا به تو

 نزدیک مىکند و .محبّت خودت را نزد من از آب خنک محبوبتر گردان

ای ایزد یکتا راه نجاتم را من از تو می خواهم؛

 راه نکو بودن ، در این غریب آباد با آبرو بودن ،

در این خراب آباد من از توسلامتی می خواهم

. من از تو می خواهم ، راهی نشانم ده تا بهترین باشم.

تا پاسخی زیبا ، بهر پدر باشم؛ لبخند زیبایی روی لب مادر.

 من بهترین باشم ، من

 برترین باشم.

 

ای خدای بزرگ ،

آنقدر به ما عظمت روح و تقوا عطا کن

که همه وجود خود را با عشق و رغبت قربانی حق کنیم

 

 خدایا

آنچنان تار و پود وجود ما را به عشق خود عجین کن

که در وجودت محو شویم

 

خدایا

ما را از گرداب خودخواهی و از گردباد هوا و هوس نجات ده

و به ما قدرت ایثار عطا کن

 

خدایا

در این لحظات سخت امتحان ،

نور ایمان را بر قلب ما بتابان و ما را از لغزش نگاه دار

 

خدایا

ما را قدرت ده که طاغوت خودپرستی را به زیرپا افکنیم

و حق و حقیقت را فدای منفعت های شخصی نکنیم

 

خداوندا  

 مرا انسانی بساز که ترا بشناسد و خودرا بشناسد.

 مرا چندان قوی گردان که به گاه ناتوانی از سستی خود آگاه گردم.

 چنان جسور و با شهامتم کن که بهنگام وحشت

 جرات مقابله بــا خویشتن را داشته باشم.

 مرا انسانی بساز که بهنگام شکست شرافتمندانه درخوداحساس کبر

 و غرورکنم و به گاه پیروزی فروتن ونجیب باشم.

 مرا انسانی بساز که از ناملایمات زندگی روی بر نتابم .

 به هنگامی که باید سینه سپر کنم پشت بر نگردانم.

 مرا به جاده آسایش راهنمایی نکن بلکه

 به راهی سخت و دشوار مرا

 مورد آزمون خود قرار بده تا باناملایمات دست به مبارزه بزنم و

 سربلند بیرون آیم. 

 مرا انسانی قرار بده که دلش روشن و صاف و هدف زندگیش

 عالی باشد .پیش از اینکه در اندیشه فرمانروایی بر دیگران باشد

 بر خویشتن حکومت کنم

مرا انسانی بساز که خندیدن را بیاموزد اما گریستن

 رانیزهرگز از خاطر نبرد.

  انسانی که گام درآینده بگذارد ولی گذشته

 را نیز هرگز فراموش نکند.

 واز همه مهمتر در مقابل چشمان جادویی و افسونگر

 هیچ کس تسلیم نشودو

 مسحور نگردد.

  

خدایا من تاب تحمل ندارم مرا به حال خود وامگذار

ای مهربانترین مهربانان و ای بهترین تکیه گاه و پناه امید واران

اگر کسی را دوست داری رهایش کن سوی تو

 

برگشت ازآن توست و اگر بر نگشت از اول برای

 

 تو نبوده...

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در چهارشنبه 89/8/5 ساعت 11:8 عصر موضوع | لینک ثابت

 

خداوندا نمی دانم
در این دنیای وانفسا
کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم
نمی دانم خداوندا.

در این وادی که عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.
کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا
به جان لاله های پاک و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا.

دگر گیجم خداوندا
خداوندا تو راهم ده.
پناهم ده .
امیدم خداوندا .
که دیگر نا امیدم من و میدانم که نومیدی ز درگاهت گناهی

بس ستمبار است و لیکن من نمیدانم
دگر پایان پایانم.
همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد

و می دانم که آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد.

چرا پنهان کنم در دل؟
چرا با کس نمی گویم؟
چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فکر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند
ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . که دردم را فرو ریزد
دگر هنگامه ی ترکیدن این درد پنهان است
خداوندا نمی دانم
نمی دانم

و نتوانم به کس گویم
فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون

دل دارم. دلی بی آب و گل دارم
به پو چی ها رسیدم من
به بی دردی رسیدم من
به این دوران نامردی رسیدم من
نمیدانم
نمی گویم
نمی جویم نمی پرسم
نمی گویند
نمی جوند
جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟
خداوندا رهایی ده
کللام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده
خداوندا پناهم ده
امیدم ده

خدایا یا بترکان این غم دل را
و یا در هم شکن این سد راهم را
که دیگر خسته از خویشم
که دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی
هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
وبا خود می کنم نجوای پنهانی
که شاید گیرم آرامش
ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاک ذات پاکت را نیازی جاودانش هست...

دو چیز از یاد آدما نمیره

                                                یک دوستهای خوب دوم روزهای خوب

                                     یه چیز هم همیشه به یادگار میمونه ،روزهای خوبی که با

                                                           دوستهای خوب گذشت ...... 

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در چهارشنبه 89/7/21 ساعت 9:48 عصر موضوع | لینک ثابت