یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم                                      از غصه جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل حجله داغ تو بسته                                      سنگینى داغت دل ما را شکسته

سوز دلت از سینه ات بار سفر ساخت                           در سینه ما رفت و ما را دیده‏تر ساخت

پنجم امام و هفتمین معصوم هستى                             جانم فدایت پس چرا مسموم هستى

اى صبر مطلق، گشته‏اى بى تاب از چه؟                            اى کشتى عدل خدا، گرداب از چه؟

جسم شریفت از چه کم کم آب گشته                            بنگر که صادق از غمت بى تاب گشته

تو یادگار آخرینِ کربلایى                                                          تو داغدار و دل غمینِ کربلایى

تفسیر دشت کربلا در سینه توست                                           دلها گرفتار غم دیرینه توست

با رفتنت دیگر تو آسوده ز دردى                                         داغ یتیمى را به صادق هدیه کردى

تاریکى صحن تو بر غربت گواه است                                 شمعى ندارد قبر تو بى بارگاه است

اى کاش بر قبرت حرم سازیم امامم                                      بر گنبدش پرچم بیافرازیم امامم

آییم پابوس و تو را زوّار گردیم                                            ما بى کسان هم لایق دیدار گردیم

نام : محمد.

کنیه : ابو جعفر و ابوجعفر اول .

القاب : باقر, شاکر, هادى , امین , شبیه -به خاطر شباهت ایشان به پیامبراکرم (ص )-.

مـشهورترین لقب آن حضرت , باقر است . پیامبر اکرم (ص ) به واسطه جابربن عبداللّه انصارى , آن حضرت را به این لقب, ملقب کرد و به ایشان سلام رساند.

منصب : معصوم هفتم و امام پنجم شیعیان .

تاریخ ولادت : اول رجب سال 57 هجرى .

برخى از مورخان , ولادت ایشان را در سوم صفر سال 57 هجرى دانسته اند.

محل تولد: مدینه مشرفه , در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى ).

نسب پدرى : امام زین العابدین , على بن حسین بن على بن ابى طالب (ع ).

نام مادر: فاطمه , دختر امام حسن مجتبى (ع ) که مکنى به ام عبداللّه بود.

ایـن بـانـوى ارجـمـند, از زنان بزرگ عصر خویش بود که امام صادق (ع ) درباره شان و منزلت او, فـرمـود: جـده ام , فـاطمه بنت حسن , صدیقه بود و در آل امام حسن (ع ) زنى به درجه و مرتبه او نرسید.

.

بنابر نقل مدائنی، روزی یکی از اعراب صحرا گرد به خدمت ابو جعفر محمد بن علی آمد و از وی پرسید: آیا به هنگام عبادت خداوند هیچ او را دیده‏ای؟ امام پاسخ داد: من چیزی را که ندیده باشم عبادت نمی‏کنم.اعرابی پرسید: چگونه او را دیده‏ای؟ فرمود:

دیدگان  نتوانند او را دید اما دلها با نور حقایق ایمان او را می‏بینند. با حواس به درک نمی‏آید و با مردمان قیاس نمی‏شود.

 با نشانه‏ها شناخته شود و با علامتها موصوف گردد. در کار خود هرگز ستم روا نمی‏دارد. او خداوندی است که جز او معبودی نیست. اعرابی با شنیدن پاسخ امام باقر (ع) گفت: خداوند خود آگاه‏تر است که رسالتش را کجا قرار دهد.

 

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در یکشنبه 89/8/23 ساعت 1:27 عصر موضوع | لینک ثابت