ناله کن ای دل به عزای علی

گریه کن ای دیده برای علی
کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزای علی
عمر علی، عمره ی مقبوله بود
هر قدمش سعی و صفای علی
دیده زمزم، که پر از اشگ شد
یاد کند، زمزمه های علی
تیغ شهادت سر او را شکافت
کوفه بود، کوه منای علی
عالم امکان شده پر غلغله
چون شده خاموش صدای علی
نیست هم آغوش صبا بعد از این
پیک ظفر بخش لوای علی
منبر و محراب کشد انتظار
تا که زند بوسه به پای علی
ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعای علی
آه که محروم شد امشب دگر
چشم یتیمان ز لقای علی
مانده تهی سفره بیچارگان
منتظر نان و غذای علی
وای امیر دو سرا کشته شد
خانه غم گشته، سرای علی
پیش حسین و حسن و زینبین
خون چکد از فرق همای علی
خواهی اگر ملک دو عالم حسان
از دل و جان باش گدای علی

پسرک برای چندمین بار کوچه را سرک کشید ، اما خبری نبود . روی پاگرد نشست . دیگر به گرسنگی فکر نمی کرد . با خود گفت شاید کاری برایش پیش آمده ، شاید هم جای دیگریست یا با یتیمی مثل من بازی می کند ، شاید هم ... زبانش را گاز گرفت : نه نمی تواند اینگونه باشد ، او مرا فراموش نمی کند . خودش گفت تا زنده باشد پیشم می آید . نکند ... باید برایش دعا کنم همانطور که خودش به من یاد داده . می گفت خدا صدایم را می شنود . دستهایش را بالا برد : «خدایا! مرد غریبه مثل پدر من است . خدایا !دوباره مرا یتیم نکن .» و اشکهایش آرام سرازیر شد . «دیگر گلایه نمی کنم . دیگر چیزی برای خوردن نمی خواهم . من فقط ساعتی بودن با او را می خواهم .»
آن شب تمام یتیمان کوفه گریستند .

التماس دعا از همه ی دوستان