" آن زمانی که زمان یاد ندارد چه زمان،

        در مکانی که مکان یاد ندارد چه مکان،

                 نه شبی بود، نه روزی و نه چرخی، نه جهان ...

                       نه پری بود، نه جبریل و نه دوزخ، نه جنان ...

                                     دل من در پی یک واژه ی بی خاتمه بو د

                                                 اولین واژه که آمد نظرم، "فاطمه" بود

                                                  ز طفیل گل او ساخته ام دنیا را،

                                         جبرئیل و فلک و آدم و هم حوا را ...

                         ز ازل، تا به ابد، هرچه و هرکس هستند،

                     همه مدیون رخ فاطمه ی من هستند

             درمیان همه آثار که از من برجاست،

   همه ی دار و ندارم، گل روی زهراست (س)" 

 

 مـادر تــو بـهشــت جـاودانــی مـادر
خــورشـیـد بـلـنـد آســمـانی مـادر

در چشم تـو نـور زندگانـی جـاریـست
سر چشمه ی مهر بیکرانی مـادر

ای کـاش کـه تـا ابــد نــمـیــرد مادر
یـا هـستـی جـاودان بـگیـرد مادر

مهر است سراسر وجودش تــا هـست
ای کاش که پـایـان نـپـذیـرد مادر

هر بار که خنده بـر لبش مــی رویــد
یا نبض گل سرخ، سخن می گوید

چشمان پر از ستـاره ی مــــادر مــن
در گــردش آشـنـا مرا می جـویـد

چون مهر، بـزرگ و بی نـشانی مادر
آرام دل و عـــــزیــز جـانـی مــادر

ای کاش همیشه جـاودان مـی بــودی
آن قـدر که خـوب و مـهربانـی مـادر

در کوچه جان همیشه مادر بـــاقیست
دریـای مـحبـتـش چو کوثر باقیست

در گـــویــش عـاشـقانـه، نـام مــــادر
شعریست کــه تا ابد به دفتر باقیست

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در شنبه 92/2/7 ساعت 3:0 صبح موضوع | لینک ثابت