السلام عليک يا اباعبدالله و علي الارواح التي حلت بفنائک...

الا اي جگـر گـــوشه ي فـــاطمه
که بــردي دل از خـلق عـالم هـمه
مـن از کـودکي عـاشقت بـوده ام
قــبولم نما گـرچـه آلـوده ام


محرمي ديگر از راه مي رسد و بهار اشک ديگري بر عاشقان ولايت، که در آن غبار از جان هاي خسته خويش زدايند و وجودشان را به عطر حسيني معطر کنند.

محرمي که با نام حسين پيوند خورده و با آمدنش فکرها و دل ها متوجه روزي مي شود که بزرگ ترين روزهاي مصيبت است.