تو اي يار والا صدا کن مرا

ز اندوه شبها رها کن مرا

مگو اين رهم سوي دلدار نيست

مرا طاقت دوري يار نيست

پرستو چرا سوي غربت شدي

که باني به رنج و به حسرت شدي

پريدي زگلزار من سوي دشت

نداني که بر من چه غمها گذشت