خانه اي در هوا مي كشم

بادها سقفش را مي برند

روي شن هاي ساحل مي كشم

درياها از سقفش چكه مي كنند





تو اما

مدادهاي رنگي ات را كه برداري

مي تواني دور روياهاي قشنگمان حصار بكشي

جنگل هاي شمال را پشت پنجره بكاري

و پاي موج هاي خليج را به حوض كوچكمان بازكني

ماهي كوچكي شوي

كه هيچ دريايي

خواب رقص باله هاش را نديده است

و بچرخي

در جهت گل هاي دامنت





نگران خانه اي نباش

كه بر دوش بادهاي آواره كشيده ام

اينجا هنوز زني است كه لالايي هاش

پرنده هاي بي پرواز بالشت را

روي ابرها مي برد