سلام سلام دوستان چطوره حال شما

                                          من که خیلی خوشحالــــــــــــــــــــم

دوستان میدونید چرا خوشحالم

چون امروز تولد وبلاگم

امروز وبلاگم شده یکسال و7روز داره

هفت روز دنبالتر جشن تولدش گرفتم

چون تو ایام قدر بود 

لازم بود جشن تولد وبلاگم بگیرم

اول از همه از عزیزی که این وبلاگ و برام ساخته و وبلاگ نوشتن

و یادم داد تشکر کنم ولی نمیدونم چه جوری ازش تشکر کنم

دستش درد نکنه امیدوارم هر آرزویی داره هر چه زودتر بهش برسه

ولی توی این یکسال این وبلاگ و اینترنت شد همدم و مونس تنهایهای من

هر چه درد دلی داشتم براش نوشتم کوتاه بلند هیچ وقت از

دستم شاکی نشد و بهم نگفت که ازت خسته شدم

ولی هر وقت خواستم با یکی درد دل کنم بهم میگفت حوصله ندارم

شده بودم یه آدم بی کس وتنها ولی حالا نه یه وبلاگ دارم هر چه

درد دلی دارم بهش میکنم و اونم با جون دل ازم استقبال میکنه

بعداز درد دلام دوستای خوب و مهربونی پیدا کردم که حتی تو خوابم نمیدیدم

حالا هم خیلی خیلی خوشحالم و از دوستای عزیزم تشکر میکنم که

همیشه بهم سر میزنند وبا نظرات خودشون خوشحالم میکنند

دست دوستان گلم درد نکنه منتظر حضور گرمتون هستم شاد و موفق باشید

همدم تنهایهای من

تولــــــــــــــــــــدت مبــــــــــــــــــــــــارک

نوش جونتووووووون

دوستان مهربووونم خیــــــــلی دووووووووستون دارم

و در آخر هم بازم از عزیزم تشکر میکنم دست

گلت درد نکنه خیلی خیلی ممنونم ازت

واز خدا میخوام به تمام آرزوهات برسی وهمیشه شاد سر بلند باشی

وهمیشه شادی وتو چشمات ببینم

دوستان عزیزمنتظرنظراتتون هستم

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در یکشنبه 89/6/14 ساعت 12:46 صبح موضوع | لینک ثابت

 

ای کاش علی شویم وعالی باشیم
هم سفره ی کاسه سفالی باشیم
چون سکه به دست کودکی برق زنیم
نان آور سفره های خالی باشیم

 ناله کن ای دل به عزای علی

گریه کن ای دیده برای علی
کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزای علی
عمر علی، عمره ی مقبوله بود
هر قدمش سعی و صفای علی
دیده زمزم، که پر از اشگ شد
یاد کند، زمزمه های علی
تیغ شهادت سر او را شکافت
کوفه بود، کوه منای علی
عالم امکان شده پر غلغله
چون شده خاموش صدای علی
نیست هم آغوش صبا بعد از این
پیک ظفر بخش لوای علی
منبر و محراب کشد انتظار
تا که زند بوسه به پای علی
ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعای علی
آه که محروم شد امشب دگر
چشم یتیمان ز لقای علی
مانده تهی سفره بیچارگان
منتظر نان و غذای علی
وای امیر دو سرا کشته شد
خانه غم گشته، سرای علی
پیش حسین و حسن و زینبین
خون چکد از فرق همای علی
خواهی اگر ملک دو عالم حسان
از دل و جان باش گدای علی

پسرک برای چندمین بار کوچه را سرک کشید ، اما خبری نبود . روی پاگرد نشست . دیگر به گرسنگی فکر نمی کرد . با خود گفت شاید کاری برایش پیش آمده ، شاید هم جای دیگریست یا با یتیمی مثل من بازی می کند ، شاید هم ... زبانش را گاز گرفت : نه نمی تواند اینگونه باشد ، او مرا فراموش نمی کند . خودش گفت تا زنده باشد پیشم می آید . نکند ... باید برایش دعا کنم همانطور که خودش به من یاد داده . می گفت خدا صدایم را می شنود . دستهایش را بالا برد : «خدایا! مرد غریبه مثل پدر من است . خدایا !دوباره مرا یتیم نکن .» و اشکهایش آرام سرازیر شد . «دیگر گلایه نمی کنم . دیگر چیزی برای خوردن نمی خواهم . من فقط ساعتی بودن با او را می خواهم .»
آن شب تمام یتیمان کوفه گریستند .

رمضون ماه تو یا ماه منه؟    تو ضیافت خونه باز کردی یا من؟    تویی که مهمون دعوت کردی یامن؟                  من که امشب در خونت اومدم     مهمونم باکارت دعوت اومدم     اومدم از بدیهام جدابشم    اومدم باخوبات آشنا بشم    اگه گفتن این کیه چیکارداره     بگوازصابخونه انتظار داره     این نمک دون شکن چند سالمه     گناهاش اندازه ی یه عالمه.....................................

التماس دعا از همه ی دوستان

نظر  

نوشته شده توسط زهرا در سه شنبه 89/6/9 ساعت 4:50 عصر موضوع | لینک ثابت