غنچه خنديد ولي باغ به اين خنده گريست

غنچه آن روز ندانست که اين گريه ز چيست !

باغ پر گل شد و هر غنچه به گل شد تبديل

گريه باغ فزون تر شد و چون ابر گريست

باغبان آمد و يک يک همه گلها را چيد

باغ عريان شد و ديدند که از گل خالي است

باغ پرسيد چه سودي بري از چيدن گل ؟!

گفت : پ‍‍ژمردگي اش را نتوانم نگريست

من اگر ز روي هر شاخه نچينم گل را

چه به گلزار و چه گلدان دگر عمرش فاني است

همه محکوم به مرگند چه انسان ، چه گياه

اين چنين است همه کاره جهان تا باقي است !!!

گريه ي باغ از آن بود که او ميدانست

غنچه گر گل بشود هستي او گردد نيست !!

رسم تقدير چنين است و چنين خواهد بود

مي رود عمر ولي خنده به لب بايد زيست