ديگر برايت نامه نمي نويسم


. نمي خواهم آه حسرت برکشم و براي ظهورت اشک بريزم که شما خود دوازده قرن غريبانه اشک ريختي و براي ظهور ما آه کشيدي . نمي خواهم براي تعجيل در آمدنت دعا کنم که شما خود دوازده قرن براي آمدن ما دعا کردي و چشم انتظار ماندي. نمي خواهم برايت نامه بنويسم و بگويم آقا بيا که گلهاي باغ انتظار شکوفه داده اند ، همه منتظرت هستند و فقط جاي تو خاليست که شايد شما را به ياد نامه هاي کوفيان بياندازد و فرياد مسلم بن عقيل که قلب اينها با شماست و هوسهايشان (شمشيرهايشان) برشما . آقا جانم بگذار اقرار کنم که هنوز دنيا لياقت حکومتت را ندارد . بگذار اعتراف کنم که هنوز اولين شرط ظهورت مهيا نيست . هنوز من مضطر نشده ام...