سلام قولا من رب الرحيم
رحم کن اي دل شکسته من! چنين مضراب بر جان خسته ام مزن که ديگر خوش آهنگ نيست. مي خواهم از ميانه بر خيزم! بايد خنجري از سوزش عشق بردارم و قاتل نفس خود شوم و فکري به حال اين زنجيرهاي آهنين بسته به پايم کنم. آري زندگي مان با آرزوهاي دور و دراز ما را در لابه لاي خاک هاي فرسوده به خاک سپرده است. اي چشمه هاي چشمان من، ديگر نجوشيد که آنچه در حجم پراز درد گلويم پژمرد آخرين شيون من بود... نمي دانستم. تا نمردم بگذاريد که فرياد کنم که خودم دشمن خود بودم وليک نمي دانستم..

ومن با سکوتي تلخ فرياد زدم پاي آمدنم نيست، گفتند بال بگشا! پرواز کن.....