سُر خورده ام ميان

هزار راه ِتو درتوي ِ بي انتهاي سکوت

سکوتي که نقطه ي عطف اين روزهاي نا اميديست

وتلاقي جسورانه ي منطق با احساس

و حضور بي چون چراي عقايدي سرخ

که سبزي ايام را ميگيرد و

مشتي لحظه هاي خاکستري بر درو ديوار زمان ميپاشد

صبور بايد بود

تا روشنايي خيره کننده ي روياها

منتظر بايد بود