نگاه کن به درخت
هزار شاخه ، چو آغوش-باز کرده به شوق-
که آسمان را ، مانند جان به بر گيرد.
ولي دريغ که ابراز عشق را ، با او
به صد هزار زبانش که هست، نتواند.
خموش مي ماند.
نگاه کن به پرنده ، که با هزار سرود
به روي شاخه ، لب بام،
با هزار سرود
براي دوست
براي آنکه نگاهش به اوست ميخواند.
به رودِ مست نگه کن که عاشق درياست
به شوق آن که کند راز خود به او ابراز
به عشق آن که به آن بيکران بپيوندد
چگونه نعره زنان ، مست ، پيش مي راند.
به من نگاه کن اي جان ، چگونه ، در همه حال
صبورتر ز درخت
گشوده دست به سويت ، ز عشق سرشارم
پرنده وار به هر جا، به صد هزار سرود
ترانه خوان توام ، با تو گرفتارم
به سوي کوي تو ، درياي من! روان چون رود
نفس زنان در آرزوي ديدارم
دگر چگونه بگويم که دوستت دارم
اگر تو نيز نداني ، خداي مي داند.