ديشب در ميان تلاطم زيباي زندگي ام ستارگان را شمردم.
?...?...?...تاکجا رفتم؟
نمي دانم.
اما به ياد دارم آنان ديگر نوري نداشتند.
آن روزها ستارگان آسمان زندگي ام مهتابي تر بودند.
کاش مي شد با دستان کودکي ام آنان را بار ديگر رنگي مي ديدم.
امروز شب را ديدم.
شبي تاريک و ظلماني.
گشتم و گشتم. ستارگانم را يافتم.
با دستان خود آنان را پرنور و رنگين ومهتابي کردم.
امروز تو را مي بينم در دل وسعت خويش.
و من با خود ابديتي خواهم ساخت به وسعت تمام تمام ستارگان.
راستي چه کسي مي داند دستان من تا کجاي آسمان پيش رفتند؟
و من باز هم مي شمارم.
?...?...?...
اين بار را پله پله تا خدا پيش مي روم