سؤال هميشه
گلدسته ات
کهکشانى است
که سياهى شهر را تکذيب مى کند
پيرامون تو همه چيز بوى ملکوت مى دهد:
کاشى هاى ايوانت
و اين سؤال هميشه
که چگونه مى توان آسمانها را
در مربعى کوچک خلاصه کرد.
و پنجره فولاد

التماسهاى گره خورده

و بغضهايى که پيش پاى تو باز مى شوند