وقتي نگاهت غمگين است قطره هاي پشت شيشه هم بغض مي کنند…………نگاهت بي آواز است حتي باران هم شوقي براي بارش ندارد……..وقتي لبخندت ماتمکده ي چشم هاي باراني ات مي شود چکاوک حتي در باران هم مي ميرد……………وقتي نگاه زيبايت بي باران است ديگر آمدن بهار هم بهانه اي مي شود براي فصل ها…………مگر ميشود غريب باران غم نگاهت را ت…حمل کند و آن را به تنهايي به دوش بکشد؟ وقتي صداي نگاهت ديگر مرا صدا نمي کند………..ديگر هيچ بهانه اي براي لبخند نگاه من نيست………………بگذار حداقل غم غمگيني نگاه تو را به دوش باران بکشم……….مي دانم نمي خواهي ولي بگذار سهيم غمگيني نگاهت باشم……………صداي نگاهم که براي غم چشمانت مي گريد پيشکش نداشتن من در دل بي انتهايت…………….(؟)