اين روزها

غروبش غريبانه مي تازد

و تازيانه مي زند به گلبرگ هاي خيالم

تعريفي ندارد حالم

مي نوازد قطره هاي اشک، گونه هايم

مي رسد آواي غم

مي روم سوي قلم

مي نويسم دردهايم را به شعر

مي زنم طبل شعور

گوش جان را

مي سپارم به نواي بي نوايي

مي روم تا آسمان

دل سپارم به کمان ابروان کهکشان

مي شوم از خود جدا

مي رو م تا انتهاي کوچه ي بي انتها

لاجرم بن بست باشد اين مسير

رو به خود گويم چه شد تا اينچنين

در ميان کلبه ي عشقي محال

مي بري سر در گريبان خيال

پاسخم هست يک سئوال

عشق مي خواهد دليلي يا سئوال؟

مي شوم شرم و حيا

با خودم سر مي دهم تنها ندا