زخم ِ دلِ هجـران زدگان را ، تو شفايي
دردِ غم ِ بي نسخه ي ما را ، تو دوايي

عالم همه جا پر شده از تيرگي ِ محض
مـا گمشـدگانيـم و تو مصبـاح ِ هـُدايي

مگــذار که بـا ما ، همـه عالـم بستيزند
ما با همه گفتيـم ، که تو صاحب ِمايي

سـوگنـد، بـه تنهــايي ِ تنهـاي مـدينــه
تنهـا تـو فقـط ، منتقـم ِ خـون ِ خـدايـي

تـو ، وارث ِ بـازوي علــم دار ِ حسينـي
تـو ، پـاسـخ ِ فـريـاد ِ تمــام ِ شهــدايـي

با خون دل و اشک روان هر شب جمعه
بـا مـادر ِ خـود فـاطمـه ،در کربُ بـلايـي

ايکاش که يکلحظه به چشم ِهمه عالم
زآن گوش? شش گوشه به ما رخ بنمايي

مـا پيش ِ تو بوديم ، ولي حيـف نبـوديـم
تـو در دل ِ مــايــي و نــدانيـم ، کجـايـي؟

گفتـم : که دعايي کنم از بهــر ِ ظهـورت
ديــدم تــو دعايي ، تو دعايي ، تو دعايي

ميثم همه گوشست که ازخويش بگويي
کعبه همه چشم است که در کعبه درآيي