از شيخ ابوالحسن خرقاني که از عرفاي صاحب‌نام و پير زمان و رهبر مردم بود

پرسيدند تو خداي را کجا ديدي؟ گفت: آن جا که خود را نديدم،

چون نيستي خود را به خدا دهي...

خدا هستي خود را به تو خواهد داد...

نيست کند هست کند بي‌دل و بي‌دست کند

باده دهد مست کند ساقي خمار مرا...

مولانا

تاب بنفشه مي‌دهد طره مشک ساي تو
پرده غنچه مي‌درد خنده دلگشاي تو
اي گل خوش نسيم من بلبل خويش را مسوز
کز سر صدق مي‌کند شب همه شب دعاي تو
من که ملول گشتمي از نفس فرشتگان
قال و مقال عالمي مي‌کشم از براي تو
دولت عشق بين که چون از سر فقر و افتخار
گوشه تاج سلطنت مي‌شکند گداي تو
خرقه زهد و جام مي گر چه نه درخور همند
اين همه نقش مي‌زنم از جهت رضاي تو
شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر
کاين سر پرهوس شود خاک در سراي تو
شاهنشين چشم من تکيه گه خيال توست
جاي دعاست شاه من بي تو مباد جاي تو
خوش چمنيست عارضت خاصه که در بهار حسن
حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسراي تو